Borracho's CantinaEDITORIALS

It’s Not You, It’s Me

Νομίζω πρέπει να ήταν γύρω στο 2001. Οι συνδέσεις στο Internet ήταν ακόμη dial-up και 56Κ, ένα ζευγάρι μπότες κόστιζε περίπου 25.000 δραχμές και είχα πρόσφατα αγοράσει το Baldur’s Gate II: Shadows of Amn για ένα ελαφρώς μικρότερο ποσό. Ήμουν στο δεύτερο έτος στο ΠΑ.ΠΕΙ, ζαβλακωμένος από τον πρώτο έρωτα, γεμάτος power metal βλακεία και καλές προθέσεις. Ακόμη σε φυσιολογικό αριθμό τριχοθυλάκων τόσο επί κρανίου όσο και επί πλάτης/ώμων. Πήρε καιρό να διαταραχθούν οι συγκεκριμένες ισορροπίες, αλλά όπως όλες οι τραγωδίες που σέβονται τον εαυτό τους, ήταν αναπόφευκτο.

Εκείνα λοιπόν τα όμορφα, ροζ, ανθοστολισμένα χρόνια, βιώναμε ακόμη την μετάβαση των PC Games στις τρεις διαστάσεις, με πάρα πολλούς ενδιαφέροντες τίτλους να πέφτουν θύματα των πολύ φτωχών γραφικών τους. Για τους ταγμένους φίλους των adventures και των RPG’s φυσικά, τα πράγματα ήταν ελαφρώς καλύτερα. Οι αγαπημένες μας κατηγορίες παιχνιδιών είχαν μια τάση να διατηρούν το εικαστικό στάνταρ υψηλότερα. Εκείνο λοιπόν το γλυκό και ανέμελο καλοκαίρι του 2001, με τον σάπιο ανεμιστήρα των 4.000 δρχ. να φυσά το φοιτητικό μου δωμάτιο, είχα πιάσει τον πρώτο αριθμό του λαχείου : ένας φίλος μου είχε δώσει ένα CD με το MAME32, φορτωμένο με άφθονες ROM’s θρυλικών side scrolling beat ‘em ups τα οποία και αποτελούσαν την πολύ μεγάλη μου αδυναμία, καθώς πάντοτε ήταν ο «απαγορευμένος καρπός». Τα έβλεπα βιαστικά στις αχανείς αίθουσες των φλιπεράδικων, έφηβος λαθρεπιβάτης και μικρο-κοπανατζής. Το λιγοστό μου χαρτζιλίκι αρκούσε μονάχα για λίγα παιχνίδια σε ένα από αυτά.

maxresdefaultΟμολογήστε, πόσοι το είχατε “ταϊσει” χαρτζιλίκια ολάκερα;

Παράλληλα, το υπέροχο θέαμα που προσέφεραν, ήταν κάτι που πραγματικά δεν είχα βιώσει ποτέ στο PC. Για όλη την στοιχειωμένη ομορφιά του Grim Fandango, την power metal φαντασίωση του Warcraft II και τα FMV ρίγη του The Beast Within, ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να δω την πέμπτη πίστα του Cadillacs & Dinosaurs ή να τερματίσω το Knights Of The Round Table και το King of Dragons –αν και το τελευταίο το είχα ταϊσει αμέτρητα πενηντάρικα μια φορά κι ένα καιρό. Έκατσα λοιπόν όλο εκείνο το καλοκαίρι και έβγαλα το άχτι μου. Πρέπει να τερμάτισα, μόνος ή με μπακουροπαρέα, σχεδόν κάθε παιχνίδι που κυκλοφόρησε η CAPCOM μεταξύ 1989-1998. Το απόλαυσα. Ένιωθα πως επιτέλους, ήμουν εντάξει. Όλα τα χαμένα και μέσα από κλειδαρότρυπα ειδωμένα μυστήρια της παιδικής και εφηβικής μου ηλικίας, είχαν κατακτηθεί. Θεωρούσα πως το είδος είχε οριστικά πια τελειώσει και μπορούσα πια, να κλείσω το σχετικό βιβλίο, ήσυχος. Η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή μου, μπορούσε να επικεντρωθεί σε άλλα, ακόμη πιο ανούσια ζητήματα.

Πάμε δεκαέξι χρόνια μπροστά τώρα. Η έκρηξη της ψηφιακής διανομής και η πληθώρα των ποιοτικών «ανεξάρτητων» τίτλων στην αγορά, έχουν προσφέρει μια αληθινή αναγέννηση στο παλαι-ποτέ κραταίο είδος παιχνιδιών. Castle Crashers, Shank 1 & 2, Zombie Vikings, Guns Gore N’ Cannoli, Charlie Murder και το πλέον πρόσφατο, Mother Russia Bleeds, ελάχιστοι μόνο από τους αξιότατους εκπροσώπους της κατηγορίας. Η συνταγή παραμένει η κλασσική και αγαπημένη, παρέχοντας όμως όλα τα σύγχρονα «κομφόρ». Ε λοιπόν, η πρώτη μου αντίδραση όταν ήλθε το πρώτο Shank και το Castle Crashers, ήταν τρελός ενθουσιασμός. Τα αγόρασα και τα έπαιξα με τις ώρες. Τερμάτισα και το Shank γιατί μου έκανε μεγαλύτερο «κλικ» και υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως κάποια μέρα, θα έπαιζα με φίλους το Castle Crashers και θα το τερμάτιζα και εκείνο.

2Ποιός μπορεί να ξεχάσει το Shank;

Εκείνη η μέρα, δεν ήρθε ποτέ. Και μυστήριο μέγα, όσο περισσότεροι ποιοτικοί Νεοbrawler™ τίτλοι κυκλοφορούσαν, τόσο περισσότερο μειωνόταν το ενδιαφέρον μου σε αυτούς. Ενθουσιαζόμουν με το trailer, αγόραζα τους περισσότερους, έπαιζα είκοσι λεπτά μόνος καθώς πια ο χρόνος είναι ελάχιστος για την οργάνωση Πανηγυριών Αζωίας™ και κατόπιν, εγκατέλειπα.

Στην αρχή θεωρούσα πως απλώς έφταιγαν οι συγκεκριμένοι τίτλοι. Πως δεν είχαν αρκετό ενδιαφέρον. Όσο όμως περνούσε ο καιρός, διαπίστωνα πως ακόμη και υπέροχα, πολύχρωμα, γοητευτικότατα Νεοbrawlers δεν με συγκινούσαν στο ελάχιστο. Για την ακρίβεια, όλο και λιγότερα παιχνίδια μιλούσαν στο ένστικτο της περιπέτειας και της ανακάλυψης που με έσπρωξε στο μαγικό ταξίδι του gaming, τριάντα χρόνια πριν. Είχαν αρχίσει τα πάντα να φαντάζουν ίδια, επαναλήψεις, κακέκτυπα των πρωτότυπων εμπειριών. Μου πήρε λίγο χρόνο, αλλά πλέον το διαπίστωσα :

Δεν φταίνε τα παιχνίδια, αυτά είναι καλύτερα και πλουσιότερα από ποτέ. Φταίω εγώ.


Η απόδραση που αναζήτησα στα video games μια φορά κι ένα καιρό, είχε να κάνει με την αίσθηση λαθρεπιβίβασης στο όνειρο. Το ταξίδι μέχρι την καρδιά της Σάνγκρι-Λα. Κάθε παιχνίδι ήταν ένα όχημα που με βοηθούσε να καλύψω ένα μικρό ή μεγαλύτερο μέρος του δρόμου. Το παιχνίδι για το παιχνίδι, σαν αυτοσκοπός, σαν ψυχαγωγική δραστηριότητα, ουδέποτε είχε κάποια εντελέχεια για μένα. Έψαχνα τον εαυτό μου στις ιστορίες. Τα κομμάτια εκείνα που θα με βοηθούσαν να χτίσω την επόμενη ενσάρκωση του θαυμαστά προβληματικού, μικρού, αστείου και ασήμαντου εαυτού μου.

Ζούσα για τις ιστορίες, όχι τα achievements και το grind, ούτε το high score. Και τα πολυαγαπημένα μου brawlers, διαπίστωσα τώρα στα γεράματα, ποτέ δεν υποτίθεται πως είχαν κάποια ιστορία. Μια φορά κι ένα καιρό, τα γραφικά και η εντυπωσιακή τεχνική τους υλοποίηση, ήταν η ιστορία. Ήταν η υπόσχεση της προοπτικής, οι νέες ρόδες στο αμάξι που θα με έπαιρνε όλο και πιο μακριά. Και με πήρε.Και πήγαμε στα πέρατα της Γης. Και τώρα είναι καιρός να ζυγιαστώ στην άκρη του γκρεμού και να δω αν επιτέλους, έβγαλα φτερά.

Charlie Murder Shot3Και όμως, ο άθλιος του αντιστέκομαι…

Έχει ηθικό δίδαγμα όλο αυτό το μελό όμως και το τρενάρω πολύ. Όσο μεγαλώνεις, κάποια γούστα σου αλλάζουν, μαζί με τις προτεραιότητές σου. Δεν είναι κακό να μην παίζεις κάθε παιχνίδι που κυκλοφορεί γιατί «πρέπει» ή γιατί «όλοι το συζητούν». Κακό είναι να κλέβεις και να προδίδεις τον ελεύθερο χρόνο σου σε ψυχαναγκασμούς, προκειμένου να έχεις άποψη στο subreddit του εκάστοτε παιχνιδιού. Μια από τις πλέον απελευθερωτικές gaming αποκαλύψεις του ενήλικου βίου μου ήταν πως δεν χρειαζόταν πλέον να ασχολούμαι με παιχνίδια που δεν μου «μιλούσαν». Που δεν με διασκέδαζαν, που δεν με έκαναν να ξεχνάω το ρολοϊ. Για μένα, το να καθίσω να παίξω Darkest Dungeon και να συνέλθω μονάχα έξι ώρες αργότερα, όταν πέσω ουρλιάζοντας επάνω στο πληκτρολόγιο γιατί άφησα τις απανωτές επιτυχίες να με νανουρίσουν και έπαιξα αλόγιστα, σκοτώνοντας πολύτιμους ήρωες, είναι η πεμπτουσία του αληθινού gaming. Να ξεχάσω, να χαθώ, να το πιστέψω.

Παλαίοτερα, σχεδόν κάθε τίτλος το πετύχαινε αυτό, αρκετά ώστε να επενδύσω τον χρόνο μου σε αυτόν. Συσσωρεύοντας όμως εμπειρίες, ο πήχης ανεβαίνει. Τα κριτήρια γίνονται αυστηρότερα και ο χρόνος λιγοστεύει. Εάν έχω μια ώρα στο τέλος της ημέρας για να αφιερώσω σε κάποιο παιχνίδι, δεν έχω πλέον την πολυτέλεια να επενδύσω αυτό το χρόνο σε ένα τίτλο που με ικανοποιει απλώς δίχως να με διασκεδάζει ουσιαστικά. Θέλω, ο λιγοστός χρόνος που διαθέτω προς επένδυση, να μου αποφέρει το μέγιστο δυνατό συναισθηματικό και ψυχαγωγικό όφελος, όπως θαρρώ και αρκετοι ακόμη επιζώντες δεινόσαυροι της γενιάς μου. Και επιτέλους, νιώθω καλά πλέον με αυτό. Δεν νιώθω πως «κλέβω» ή πώς μου ξεφεύγει κάτι. Ναι, το Soma είναι άρτια εκτελεσμένο και η αφήγηση είναι σφιχτή, αλλά το σενάριό του το έχω βιώσει αλλού και εντονότερα. Ίσως το τελειώσω, ίσως όχι. Αναλόγως διάθεσης. Το μόνο που ξέρω, είναι πως δεν «πρέπει» πια.

RiseandShine Shot4Τόσο όμορφο, τόσο χρωματιστό, τόσο όχι για μένα πια.

Ούτως ή άλλως, τους τίτλους που πραγματικά προορίζονται για μένα, εκείνους που συνεχίζουν το ταξίδι, θα τους παίξω. Μπορεί όχι την ημέρα κυκλοφορίας τους, μπορεί δυο και τρεις μήνες αργότερα. Αλλά θα τους ξεκοκκαλίσω και θα τους ευχαριστηθώ όσο τίποτε. Όπως και στην διατροφή, το να κόψεις τα σκουπίδια και τα άχρηστα λιπαρά, παραδόξως οδηγεί σε μια θαυμαστή διαύγεια. Διαπιστώνεις επακριβώς πού στέκεσαι, τί χρειάζεσαι, τί σε ευχαριστεί. Χαμογελάς και ξεκινάς για εκεί. Η ζωή είναι μικρή για συμβιβασμούς.

Στέφανος Κουτσούκος

Ο Στέφανος Κουτσούκος ή αλλιώς "The Artist Formerly Known As Borracho", διέπραξε ποικίλα εγκλήματα τα οποία τον οδήγησαν σε μια ριζική επανεκτίμηση των προτεραιοτήτων και αξιών του. Υπηρέτησε περήφανα στην πειρατική αρμάδα του Ragequit.gr από την ίδρυση του ιστοτόπου το 2012 ως το Μάη του '19.

16 Comments

  1. πολυ μερακλιδικο αρθο και πολυ αληθινο επισης νομιζω ολοι εμεις οι γεννημενοι κοντα στο 1980 μπορουμε να ταυτιστουμε με το παραπανω !
    μας συγκινησες ρε μπαγασα μπορατσο!!

    ps. Λιγα για το power metal ομως γιατι θα εχουμε επικες μελωδικες παρεξηγήσεις ! \m/

  2. Παρασκευή βράδυ-ξημέρωμα Σαββάτου 1η Ιούλη, τα αγοράκια βγαίνουν όξω “να δροσιστούν, να δουν κόσμο, να χτυπήσουν γκόμενες” και άλλα τέτοια φαιδρά, οι άννδδρρρες μένουν μέσα και κάνουν κατάθεση gaming ψυχής.

  3. Ίσως. Το έχω φτάσει στα μισά, αλλά αν έχω αντιληφθεί σωστά περί τίνος πρόκειται και αν εξελίσσεται στα προβλεπόμενα του είδους στάνταρ, δεν με ψήνει. Αν τώρα διαφοροποιηθεί αγρίως, το συζητάμε 🙂

  4. κλασικα ζεστος και συγκινητικος, μποράχε.
    αν μπορω να πω μια εντελως προσωπικη αποψη, και μιλωντας ως σχετικα εγκριτος μπορατσολόγος απ τα χρονια του pcm, νομιζω οτι πισω απ τις γραμμες αχνοφαινεται οχι το τελος, αλλά η συρικνωση της gaming era. ισως ξεκινα η συγγραφικη περιοδος του ανδρός ή, πιο επιφοβο και δραματικο, (αστειευομαι βεβαια) η paterfamiglia περιοδος του. το μελλον θα δειξει.

  5. Πλησιάζεις ή περνάς την τέταρτη δεκαετία της ζωής σου!! 🙂 Γι ‘ αυτό έχεις τέτοια αντίδραση!! Απλά πλησιάζει ο χρόνος ενός καλού restart, γιατί ή δεν θα έχεις καταφέρει αυτά που ονειρευόσουνα μικρός, ή (ακόμα καλύτερα) τα έχεις καταφέρει!! Και στις δύο περιπτώσεις χρειάζεται καινούργιο ξεκίνημα!!

    Και μη στενοχωριέσαι για τα games. Τα ίδια έπαθα και εγώ, με τα flight/space sims!! To γραφείο μου μοιάζει με cockpit F-16, αλλά ψιλοβαριέμαι πλέον να μπαίνω στην διαδικασία να φορτώνω το Elite:Frontier!!! Πλέον μου αρκεί ότι τα έχω στημένα, και αν και όποτε μου έρθει η όρεξη (μάλλον όταν βγω στην σύνταξη!!! :p), θα το ξαναπιάσω το σπορ!!!

    Είναι δηλαδή οι πετριές που τρώει ο άντρας σε αυτό το range των ηλικιών!! Είναι που θα τον βρεί!!! (Ευτυχώς εμένα με βρήκε η πετριά της απόκτησης μεταπτυχιακού τίτλου, έστω και στα 47 μου :D, και η πετριά της σπαθασκίας, όπως καλά ξέρει και ο Chrono!!! )

  6. Απολαυστικός. Παρόμοια φάση νομίζω λίγο πολύ περνάμε όσοι βρισκόμαστε στην ίδια ηλικία. Δεν ξέρω βέβαια πως εκφράζεται στο καθένα αλλά πιστεύω πως αυτό το αίσθημα πληρότητας ή κορεσμού, όπως θες πες το, σε κάνει θεωρώ ποιο επιλεκτικό και σε βοηθάει να βάλεις και άλλες προτεραιότητες. Κοιτώντας το λίγο αισιόδοξα το θέμα, πιστεύω πως πάντα θα υπάρχουν οχήματα να μας πάρουν από το σημείο που είμαστε και να μας ταξιδέψουν λίγο παρακάτω. Μόνο σ’ ένα πράγμα δεν εκπέμπουμε στις ίδιες συχνότητες Στέφανε στο Soma.:p

  7. Τιμή και δόξα στο ΜΑΜΕ
    Χάρη σε αυτό πήρα πίσω τρελά χαρτζιλίκια που έχωνα σε κερματοφάγους, ανακάλυψα πολλά διαμάντια και έβγαλα πολλά απωθημένα σε παιχνίδια όπου τα κέρματα έφταναν μέχρι το 3ο Boss, ένα από αυτά μάλιστα ήταν το Cadillacs and Dinosaurs όπου το έχεις στην κεντρική φωτο, πέτυχες διάνα ρε Τυραννόσαυρε 😀

  8. Ρε που είναι οι νεολαίοι να μας πάρουν λίγο στο ψιλό; Πόσα μπαρμπάδια του gaming είμαστε πια; Τι να πω κι εγώ για το έξοχο άρθρο, οτι είμαι απόλυτα σύμφωνος; Οτι σκέφτομαι συνεχώς πώς στην ευχή θα καταφέρω να κλέψω λίγο χρόνο, μόνος, μπροστά στο pc και όταν το καταφέρνω βρίσκομαι σε φάση “ookkk now what”. Ευτυχώς δεν τερμάτισα ακόμα το resident evil 7 :p

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL