Τα παιχνίδια όπως κάθε άλλο μέσο έκφρασης και τέχνης, μας επηρεάζουν μέσω της ιστορίας που εξιστορούν. Συχνά τελειώνοντας ένα παιχνίδι, σηκωθήκαμε από την καρέκλα μας λιγάκι διαφορετικοί, βλέποντας κι άλλες πλευρές του εβένινου απειρόεδρου ζαριού της ζωής. Πιο συγκεκριμένα όμως, σε σχέση με άλλα μέσα τέχνης τα παιχνίδια διαφέρουν λόγω της διαδραστικότητας του μέσου με τον δέκτη. Σε πολλά μπορούμε να αλλάξουμε την ιστορία ή τις αποφάσεις των ηρώων, βάσει του δικού μας ηθικού κώδικα. Ακόμα και η ίδια η συμμετοχή μας εντός ενός φανταστικού κόσμου, για το παρατεταμένο διάστημα που μπορεί να κρατήσει μια τέτοια εμπειρία, προσφέρουν ένα βίωμα, αναμνήσεις συμμετοχής και μέθεξης.
Κάπου, στο φαράγγι μεταξύ των παιχνιδιών και των λογοτεχνικών βιβλίων φύεται ένα πολύ ιδιαίτερο είδος. Πάντα το έβλεπα στις παρυφές των προτάσεων σε ηλεκτρονικές πλατφόρμες όπως το Steam, αλλά ο συχνός συσχετισμός του με το στυλ των manga και η συνήθης θεματολογία, ομολογώ πως με έκαναν να το αποφεύγω και ειλικρινά να το σνομπάρω κιόλας. Μιλάω φυσικά για το είδος των visual novels, μία πιο παθητική εξιστόρηση μιας ιστορίας σε σχέση ακόμα και με ένα παιχνίδι της Telltale Games, που όμως έχει και κάποια στοιχεία αλληλεπίδρασης και επιλογών, σε αντίθεση με την ανάγνωση ενός ξεκάθαρα λογοτεχνικού έργου.
Δεν λέει καθόλου ψέματα.
Ένα μεγάλο κομμάτι δε των visual novels αποτελούν τα λεγόμενα dating sims, όπου ο παίκτης κορτάρει και ζει ρομάντζα με διάφορες χαριτωμένες κορασίδες με τεράστια μάτια, κοτσίδια και λοιπά στερεότυπα του συγκεκριμένου στυλ. Πάντα φυσικά ισχύει ο κανόνας «Ποτέ μη λες ποτέ.», καθώς πολλές φορές μετάνιωσα το πείσμα απέναντι σε πράγματα που ήμουν σίγουρος πως δεν είναι για εμένα. Έτσι υπήρχε ένα μικρό παραθυράκι για να δοκιμάσω κάποια στιγμή κάποια τέτοια διαδραστική νουβέλα. Λόγω λοιπόν της πρότασης για την κατηγορία Defies Description στα φετινά βραβεία του Steam και σκόρπιων αναφορών στο ίντερνετ, έτυχε να έρθω σε επαφή με το…Doki Doki Literature Club. Μιλάμε για την υπέρβαση της υπέρβασης. Γελοίος τίτλος, τσεκ, μαθητριούλες με στολές, τσεκ. Και έτσι ξεκίνησα να δω πως υπερβαίνει περιγραφής το DDLC.
Η λέσχη κάνει ανταλλαγές ποιημάτων μεταξύ των μελών της. Διάβασα όμορφα πράγματα.
Δεν μπορώ να πω πολλά για το σενάριο χωρίς να χαλάσω την εμπειρία προς όσους θα σπεύσουν (και πρέπει να σπεύσουν) να το δοκιμάσουν. Ναι το Doki Doki είναι μια διαδραστική νουβέλα, η οποία ειδικά για τον αμύητο ξεκινά με αρκετά ξεφυσήματα δυσφορίας και μπόλικη σπαρίλα. Είναι όμως καλογραμμένο. Και σιγά σιγά, ακόμα και στην διάσταση ενός dating sim, σε κάνει να ενδιαφερθείς για τους ήρωες και να στοχαστείς. Μιλάμε για μια λογοτεχνική λέσχη που τα μέλη της ανταλλάζουν κάθε μέρα ποιήματα. Για να γράψεις ποιήματα, πρέπει φυσικά να υπάρχει κάποιος λόγος μιας και η έμπνευση δεν επισκέπτεται όσους κοιμούνται ήρεμοι και η ζωή τους κυλά γαλήνια.
Έτσι σε κάποιο σημείο το παιχνίδι ή μάλλον η διαδραστική νουβέλα, έχει πλέον συγκεντρώσει την εξουσία να σηκώσει το ηλεκτρονικό της σφυρί, να βαρέσει μερικές δυνατές σφυριές στην οθόνη και αφού τη σπάσει, να σε χτυπήσει κατάμουτρα, γεμίζοντας τριγύρω γυαλιά, σπασμένα δόντια και θρύψαλα της έκπληξής σου. Είναι μετρημένες στα δάκτυλα οι φορές που ένα έργο τέχνης είχε ψυχοσωματική επίδραση πάνω μου και μια από αυτές ήταν ο κρύος ιδρώτας και η αναγούλα που προκάλεσε το υπαρξιακό δέος που μου φόρτωσε το Doki Doki.
Όλοι μας κουβαλάμε κάποιο φορτίο.
Για όλους αυτούς τους ανθρώπους γύρω μας που δεν τους βλέπουμε πραγματικά, ίσως γιατί δεν θέλουμε να τους δούμε και για μια μελέτη πάνω στο τι ακριβώς είναι τελικά ένα παιχνίδι, σπεύστε, μιλάμε για μια δωρεάν εμπειρία. Η δοκιμή ίσως σας πείσει…
Pros
- Πολύ καλό γράψιμο, ειδικά στα ποιήματα.
- Κορυφαίο σπάσιμο του 4ου τοίχου.
- Υπαρξιακή ανησυχία, δέος, τρόμος.
- Έξυπνοι μηχανισμοί.
- Προσφέρεται δωρεάν.
Cons
- Μπορεί να μην το αντέξουν καθόλου όσοι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ δεν μπορούν την αισθητική του.
EN 
EL
Το είχα κατεβάσει πρόσφατα από το Steam, αλλά κρασάρει συνεχώς και δε φαίνεται να υπάρχει λύση. Έχοντας δει κάποια σκόρπια πραγματάκια στο internet αρχίζω να πιστεύω ότι ίσως είναι εσκεμμένο. Είχε κανείς άλλος αυτό το πρόβλημα;
“Who the what now?” αναφώνησε ο ποιητής και έτρεξε προς το ντουλαπάκι με τα χάπια για την πίεση…
δοκίμασε να το παίξεις κατεβάζοντας το από εδώ https://ddlc.moe/
Και εμένα μου κράσαρε κατά τη διάρκεια του “φινάλε” και δεν μπορούσα να καταλάβω αν είναι εσκεμμένο ή όχι. Όπως λέει ο Μόγκρης, κατέβασέ το κι από το δικό τους ή ρίξε ένα verify τα αρχεία και σβήσε το αρχειάκι firstrun.
Κοίτα κάποια στιγμή ΠΡΕΠΕΙ να παίξεις ένα για την άποψη. Και τούτο δεν έχει πλοκάμια.
Ας δεχτώ πως έχεις δίκιο και είναι όλα όπως τα γράφεις. Κοιτώντας όμως το μπανεράκι, τα τεράστια μάτια, τις κοντές φουστίτσες και τον φανταστικό τίτλο “Ντόκι Ντόκι Λίτερατσουρ Κλάμπ!” απλά ΔΕΝ γίνεται. Σαν να μου λες να πιώ Τσόνι-Κόλα, κόκκινο κιόλας. Απλά ΔΕΝ.
Επίτηδες είναι η αισθητική του τόσο Japan και καλά dating sim. Στο τέλος σε αφήνει με ένα ύφος wtf.
Όχι, όχι και πάλι όχι.
Επιχείρησα να το παίξω.
Στα είκοσι λεπτά αηδιασμένος έκανα uninstall και διάβασα περί τίνος πρόκειται στο Wiki λήμμα του παιχνιδιού. Σιγά τα αυγά.
Το Masochisia πήγε ακόμη πιο μακριά τη φάση και δεν άνοιξε ρουθούνι. Το Doki Doki αποτελεί την ονείρωξη κάθε ημίτρελου weaboo που φαντασιώνεται πως “το παιχνίδι του μιλά”. Φωτιά και τζικούρι. Συζητάμε με τον Γκού για την ένδοξη επανάσταση/παλινόρθωση της σελίδας, σε Δυτικά Ορθόδοξα πρότυπα 🙂
Είχα γνωρίσει κάποτε έναν άνθρωπο που έπινε το κόκκινο το Τσόνι με μπόλικη κόλα κι άκουγε ότι πιο ξεφτιλέ υπάρχει στις πιο ξεφτιλές πλευρές του ελληνικογύφτικου ρεπερτορίου. Και πως έτυχε και καθίσαμε μαζί πάνω από μερικά τσόνι κόλα και πιάσαμε συζήτηση από τον Επίκουρο έως τον Λαρς Φον και κάθε λογισμό ύπαρξης και συνύπαρξης. Ο κόσμος δεν είναι τόσο απλός για να τον κατατάξουμε ακόμα, πριν τα 200 μας χρόνια. Αν και θα πλήρωνα αν το παίξεις ποτέ να δω την φάτσα σου την πρώτη ώρα του παιχνιδιού.
Lel, μόνο που, ξέρεις, ο Γκου ήταν ένας από αυτούς που το πρότειναν στο φόρουμ… 🙂
Είναι μέγας διαβολέας ο Γκού (και τον υποψιάζομαι για φούλ μουλτιπλεηεράκια, μεταξύ μας) αλλά θα τον τακτοποιήσω τα δέοντα 🙂
Είναι αλήθεια πως εγώ άνοιξα την κερκόπορτα εντός forum, αν κι αργότερα έμαθα πως η ζημιά είχε ήδη γίνει σε αυτά τα δισκόρντ, τρισκόρντ, δεν-ξέρω-γω-πώς-τα-λέτε εσείς οι νέοι, που έχουν απορροφήσει τη μισή ζωτικότητα του ήδη ημιθανούς φόρουμ.
Παρόλα αυτά, είχα εισάγει και ένα disclaimer στο ρεκομεντέσιο. Μιαν εξαίρεση, για έναν Άνδρα που Περπατάει Μόνος. Εκεί είναι ακόμα, πρώτο-πρώτο στη σελίδα 374 του “Τι παίζετε αυτό τον καιρό?” Είναι και sticky topic, scripta manent.
Το μουλτιπλεηεράκιας ίσχυσε σε ντροπιαστικό βαθμό εντός του 2017. Θα κοιτάξω να επανορθώσω εντός του 2018, τώρα που η τσακαλοπαρέα που με διαφθείρει μετακόμισε στο PUBG που δεν θα αγγίξω ποτέ*.
*Εντάξει, όταν λέμε ποτέ, αν βάλει κάνα free weekend ίσως μπω να δω τι είναι και τούτο το φρούτο. Αλλά λεφτά από μένα δεν θα δούνε, ας αρκεστούν στα υπόλοιπα 30.000.000 πωλήσεις τους.
Time well spent. Μπράβο Σπύρο για τον τρόπο που το προσεγγίζεις όπως υποδηλώνεται από τις 2 τελευταίες γραμμές του κειμένου.
Το εχω καθυστερήσει πολυ αλλα θα το συνεχισω σημερα κιολας (εχω παιξει πολυ λιγο) πριν φαω spoilers γιατι εχει γινει υπερβολικα δημοφιλες.
Οσο για την manga/anime/cartoon αισθητικη που πολλους τους ενοχλει δεν το καταλαβαινω ιδιαιτερα, το βλεπω σαν προκαταληψη, ισως νομιζουν πως ειναι παιδικο or something και θα τους πουνε πως ειναι μπεμπηδες, το εχω διαβασει πολλες φορες.
Αλλα ενταξει και εμενα δεν μου αρεσει η rap και λοιπ Techno και dubstep, τα περισσοτερα τραγουδια απο αυτα τα ειδη τα θεωρω γελοια, αλλα δεν μπορω να μην παραδεχτω πως υπαρχουν σπουδαια τραγουδια που μου αρεσουν και εμενα. Ειναι κριμα να αποφευγονται τοσα δημιουργηματα (manga/anime/videogames, που πολλα απο αυτα ειναι αριστουργηματα, λογο της…αισθητικης τους.
Παντως triggerαρει λιγο το “αηδιασμενος” του borracho και λιγο αυτο για τα weeboos. Ενταξει ολοι εχουμε τα γουστα μας αλλα τι ειναι αυτο που σε απωθει τοσο πολυ? 😛
Btw το πρωτο 20λεπτο δεν ειναι ποτε αρκετο. Το να διαβασεις περι τινος προκειται στο internet δεν ειναι αρκετο για να καταλαβεις αν αξιζει, ειναι σαν να διαβασεις την περίληψη ενος βιβλιου, γιατι τα, περισσοτερα, visual novels ειναι διαδραστικα βιβλια με περίβλημα videogame.
Roronoa, για πλήρη εμβάθυνση στο ζήτημα, υπάρχει το σχετικό νήμα στο φόρουμ.
Τώρα αναφορικά με την προσωπική μου έχθρα με την Ιαπωνική υποκουλτούρα, θα μπορούσα να γράψω ολόκληρη διατριβή αλλά δεν είναι της παρούσης. Σε προσεχή σουβλάκια/βασιλόπιτες, θα χαρώ να σου τα εξηγήσω από κοντά 🙂
Με μια μικρη μου επισκεψη στο thread κινδυνεψα με spoileriasmo τριτου βαθμου, θα ξανατολμησω την εξορμηση μολις το ολοκληρώσω 😛
Ενταξει σιγουρα θα εχεις τους λογους σου και θα ηθελα να τους ακουσω, ισως στο μελλον λοιπον (η στο φορουμ ^^)!