METAL GEAR RISING: REVENGEANCE

Η σειρά Metal Gear είχε πάντα ιδιαίτερη απήχηση στις κονσόλες και δη σε αυτές τις Sony. Ιδιαίτερα τα τελευταία δεκαέξι χρόνια (γιατί το Metal Gear ως όνομα υφίσταται από εποχής MSX – google it οι νεότεροι), τα Metal Gear Solid αποτελούν συχνά system-sellers, με στρατιές φανατικών οπαδών να υποστηρίζουν, μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματός τους, τις αρκετά «ψαγμένες» ιδέες και σενάρια του ιθύνοντα νου, Hideo Kojima, που συνδυάζονταν ιδανικά με το καλοστημένο stealth-based gameplay τους. Αντίθετα στα PC μας, τα Metal Gear Solid ποτέ δεν είχαν την ανάλογη πορεία: μόνο τα δύο πρώτα έχουν υποστεί στο παρελθόν ένα υποφερτό προς άθλιο port, ενώ τα υπόλοιπα δύο αγνοούνται παντελώς. Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν κάποιες φήμες για ύπαρξη του πολυαναμενόμενου πέμπτου μέρους της σειράς, ονόματι Ground Zeroes, στη mother platform, αλλά ακόμα το τοπίο είναι θολό και δεν υπάρχει τίποτε επιβεβαιωμένο.

Το Metal Gear Rising: Revengeance τώρα αποτελεί μια εντελώς άλλη περίπτωση. Πρόκειται για τον καρπό της συμφωνίας μεταξύ της Kojima Productions και της Platinum Games, ξακουστή ομάδα στο χώρο των κονσολών στη δημιουργία κορυφαίων hack ‘n’ slash games όπως το Bayonetta, για την υλοποίηση ενός καθαρά action παιχνιδιού βασισμένο στο σύμπαν του Metal Gear, κάτι που επιθυμούσε διακαώς για χρόνια ο Kojima, αλλά η ομάδα του αδυνατούσε να φέρει εις πέρας, λόγω έλλειψης εμπειρίας πάνω στο είδος. Ο καρπός αυτός παρουσιάστηκε περίπου ένα χρόνο πριν σε Xbox 360 και PS3 και μόλις πριν λίγες ημέρες έκανε την εμφάνισή του και στις οθόνες των υπολογιστών μας. Τι ακριβώς κατάφερε λοιπόν η Platinum Games;

Κατ’αρχήν, το παιχνίδι διαθέτει ορισμένα από τα χαρακτηριστικά που έκαναν διάσημα τα Metal Gear: πολεμικό σενάριο με έντονα φιλοσοφικά ζητήματα, κάτω από το γνωστό πρίσμα του Kojima, μακροσκελείς διαλόγους και cutscenes (ευτυχώς όχι στα επίπεδα του Metal Gear Solid 4) και έναν γνώριμο ήρωα από το Metal Gear Solid 2: Sons of Liberty, τον Raiden. Αν και γενικά η ιστορία και η πλοκή του παιχνιδιού θεωρείται περισσότερο «spin-off» των Metal Gear Solid παρά σαν συνέχεια του τελευταίου, Guns of the Patriots, η αλήθεια είναι ότι αν δεν έχετε ασχοληθεί καθόλου με το σύμπαν του παιχνιδιού (που είναι το πιθανότερο αν είστε αποκλειστικός PC gamer), τότε δεν πρόκειται να καταλάβετε σχεδόν τίποτα από αυτά που θέλει να σας διηγηθεί. Πρακτικά όμως αυτό δεν πρόκειται να σας ενοχλήσει, καθώς μετά τα cutscenes και τις λογοδιάρροιες που πιάνουν πάντα τους πρωταγωνιστές (καλούς και κακούς) στα γιαπωνέζικα παιχνίδια, τη σκυτάλη παίρνει η Platinum Games και η αδιαμφισβήτητη ικανότητά της να δημιουργεί υψηλής ποιότητας action games.

Το Revengeance, αν δεν το έχετε ήδη αντιληφθεί, είναι ένα καταιγιστικό hack ‘n’ slash στα πρότυπα των Devil May Cry, οπότε αν έχετε πρότερη εμπειρία με τη γνωστή σειρά της Capcom, ξέρετε ήδη τι να περιμένετε:  combos επί…combων, ανελέητη σφαγή, ατελείωτη ποζεριά και over-the-top καταστάσεις, ιαπωνικής κοπής, με λίγες σποραδικές (και προαιρετικές) stealth πινελιές, έτσι για ποικιλία. Όμως, παρ’όλο που το Revengeance ανήκει στην ίδια κατηγορία με τα DMC, περιλαμβάνει κάποιες αρκετά έξυπνες ιδέες που κάνουν τη διαφορά και εμπλουτίζουν σημαντικά το gameplay.

Πρώτη και κυριότερη είναι η έλλειψη κάποιου πλήκτρου για άμυνα. Το παιχνίδι σας ωθεί στο επιθετικό στυλ, αφαιρώντας τη δυνατότητα να κρύβεστε στο καβούκι σας και την αντικαθιστά με τη δυνατότητα parry. Η τεχνική του parry εφαρμόζεται στις περισσότερες επιθέσεις των (διαφόρων μεγεθών) εχθρών σας και αρκεί να στρέψετε τον σπαθοφόρο ήρωά σας προς τη κατεύθυνση του χτυπήματος του εχθρού και να πατήσετε το κουμπί της «μικρής» επίθεσης. Ο χρόνος που σας δίνεται για να κάνετε parry είναι συνήθως υπέρ του δέοντος αρκετός, τουλάχιστον στα αρχικά στάδια, αλλά τα πράγματα δυσκολεύουν όταν έχετε να αντιμετωπίσετε ταυτόχρονα πολλαπλούς εχθρούς ή πολεμάτε κάποιο boss, οπότε αν θέλετε να έχετε πιθανότητες επιβίωσης, οφείλετε να εξασκηθείτε και να μάθετε πολύ καλά τη τεχνική αυτή. Το brainless button-mashing δεν έχει θέση εδώ. Επίσης, αρκετά νωρίς στο παιχνίδι μαθαίνετε να κάνετε dodge, αλλά η χρησιμότητα του είναι σαφώς μικρότερη από αυτή του parry και πιθανότατα, πλην ελαχίστων περιπτώσεων, θα ξεχάσετε ότι υπάρχει.

Δεύτερο χαρακτηριστικό και “selling-point” του τίτλου είναι το Blade Mode, σε συνεργασία με τη special move “Zandatsu”. Στο Blade Mode, πατώντας το ανάλογο κουμπί, μπαίνετε σε bullet time και έχετε τη δυνατότητα με το ποντίκι (ή ακόμα καλύτερα με το δεξί αναλογικό μοχλό του gamepad) να κόψετε με χειρουργική ακρίβεια τον εχθρό σας σε κομμάτια, εφόσον πρώτα του έχετε προκαλέσει αρκετή ζημιά. Το «κόψιμο» αυτό δεν συνιστά μονάχα ένα «όμορφο» gimmick, αλλά μπορεί να αλλάξει άρδην την πορεία μιας μάχης: μπορείτε π.χ. να αφαιρέσετε τα πόδια ενός ανθρωπόμορφου cyborg, αχρηστεύοντάς το ή τα πυροβόλα ενός ρομπότ προκειμένου να μη σας χαλάει τη διάθεση με τις σφαίρες του, ενώ μπορεί εξίσου να χρησιμοποιηθεί σε αντικείμενα του περιβάλλοντος (όπως γέφυρες και τοίχους) για να προκαλέσετε τη πτώση τους στα κεφάλια των κακόμοιρων εχθρών σας.

Κάπου εδώ εισέρχεται και το προαναφερθέν “Zandatsu” στο χορό, με το οποίο μπορείτε να «τραβήξετε» τις cybergoποιημένες σπονδυλικές στήλες των τεμαχισμένων εχθρών σας, προκειμένου να γεμίσετε με health και fuel cells (κάτι σαν mana για το Blade Mode), αρκεί να τις προλάβετε πριν πέσουν στο έδαφος. Η σωστή χρήση του “Zandatsu”, εκτός από μια εντυπωσιακή χορογραφία και μια καλύτερη αξιολόγηση μετά το πέρας της μάχης, μπορεί να σας γλιτώσει από πολλούς μπελάδες και αποτελεί μια πολύ γρήγορη και πρακτική λύση για να φουλάρετε τις μπαταρίες του Raiden «εν ώρα εργασίας».

Φυσικά οι ικανότητες του Raiden δεν περιορίζονται μόνο σε αυτές, καθώς σύντομα αποκτάτε πρόσβαση σε κάποια secondary weapons, όπως π.χ. rocket launchers και χειροβομβίδες, που μπορείτε να φορέσετε στον ήρωα και να χρησιμοποιήσετε κατά βούληση, ενώ η επικράτησή σας ενάντια σε κάποιο boss σας επιφέρει τη δυνατότητα να εξοπλιστείτε με το όπλο του, διαφοροποιώντας έτσι ακόμα περισσότερο τα combos που μπορείτε να εκτελέσετε. Ολα τα melee όπλα, καθώς και ο ίδιος ο Raiden, επιδέχονται αναβαθμίσεων, απ’ όπου εξαργυρώνετε τους πόντους που κερδίζετε από τις αξιολογήσεις που λαμβάνετε μετά από κάθε μάχη, οπότε είναι πασιφανές ότι θα πρέπει να είστε όσο το δυνατό αποδοτικότερος, προκειμένου να γίνει πιο εύκολο το έργο σας στη συνέχεια.

Γενικότερα το σύστημα μάχης του Revengeance είναι άκρως ικανοποιητικό και με αρκετό βάθος και ποικιλία, ενώ σε συνδυασμό με τα γεμάτα αδρεναλίνη set-pieces που διαθέτει και την «βαβουριάρικη» δράση του, συνιστούν ένα απολαυστικό και θεαματικό αποτέλεσμα που σπάνια αντικρύζουμε στις οθόνες μας. Εκεί που το παιχνίδι δίνει ρέστα είναι στις μάχες με τα bosses, οι οποίες είναι μεγαλειώδεις, ευφάνταστες, προκλητικές και σε στιγμές, επικές, ιδίως αυτή με το τελευταίο boss, που είναι ό,τι δυσκολότερο έχετε αντιμετωπίσει εδώ και χρόνια.

Χωρίς δισταγμό, θα ανακήρυσσα το Revengeance ως το καλύτερο game της κατηγορίας του στο PC, αν έλειπαν ορισμένα προβληματάκια. Κατ’ αρχήν η κάμερα είναι απίστευτα δύστροπη, δεν κεντράρει σωστά στη δράση και ούτε φροντίζει ζουμάρει όπως πρέπει, με τις συνέπειες να είναι αυτές που φαντάζεστε: εχθροί που σας επιτίθονται χωρίς να τους βλέπετε και μάχες με τα κουμπιά της κάμερας, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που το όλο σύστημα παρέα με το χαμό που γίνεται στην οθόνη, προκαλεί ζαλάδες. Πραγματικά κρίμα που η Platinum Games έφτιαξε ένα τόσο όμορφο παιχνίδι και δεν πρόσεξε αυτό το νευραλγικό τομέα για το είδος που εκπροσωπεί. Επίσης το Revengeance είναι ιδιαίτερα μικρό σε διάρκεια, στο δικό μου playthrough στο Normal επίπεδο δυσκολίας το ρολόι έγραψε 5 ώρες, χωρίς σε αυτές να συμπεριλαμβάνονται τα μακροσκελή cut-scenes. Για κάποιο λόγο, ενώ τα πρώτα πέντε κεφάλαια διαρκούν πάνω από τριάντα λεπτά το καθένα, τα τρία τελευταία είναι ανησυχητικά λιλιπούτεια – μάλλον κάποιος έβαλε το χεράκι του για να προλάβουν το deadline. Η έκδοση για PC πάντως περιλαμβάνει όλα τα DLC’s και τα VR missions που κυκλοφόρησαν ξεχωριστά στις κονσόλες, που αυξάνουν κάπως τη συνολική διάρκεια, ενώ υπάρχουν αρκετά unlockables και επίπεδα δυσκολίας, προκειμένου κάποιος να έχει έναν λόγο να επιστρέψει, αλλά η ουσία παραμένει: το Metal Gear Rising: Revengeance είναι μικρό.

Όσον αφορά τον τεχνικό τομέα, θα πρέπει να δώσουμε τα εύσημα στη Platinum Games για την αξιόλογη δουλειά που έχει πραγματοποιήσει στο port, παρ’ όλο που ουσιαστικά αποτελεί τη πρώτη της προσπάθεια στο «δύσκολο» χώρο των PC’s. Οι ρυθμίσεις γραφικών είναι αρκετές (για console port πάντα), τα καρέ είναι καρφωμένα στα 60fps χωρίς αξιοσημείωτους συμβιβασμούς, ενώ το μόνο πρόβλημα, το οποίο πιθανότατα θα λυθεί με κάποιο μελλοντικό patch, είναι η υποστήριξη αναλύσεων μεγαλύτερων της 1920*1080, η οποία παρεπιμπτόντως αντιμετωπίζει μερικά προβλήματα σε αρκετά configurations. Σε κάθε περίπτωση, το οπτικό αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό και συνδυάζεται άψογα με το έντονο soundtrack, γεμάτο μεταλλικές κιθάρες και electro beats – η ξακουστή videoclip αισθητική των γιαπωνέζων περισσότερο παρούσα από ποτέ.

Εν κατακλείδι, παρ’ όλα τα μειονεκτήματά του, το Metal Gear Rising: Revengeance είναι ένα εξαιρετικό action που συνδυάζει αρμονικά θέαμα και ουσία, ενώ προσφέρεται και σε αρκετά χαμηλή τιμή που σίγουρα, σε κάποιο discount του Steam Sale, θα κάνει πάταγο. Φανς των DMC και του είδους γενικότερα, σπεύστε χωρίς ενδοιασμούς.

Pros

Cons

Cons