REVIEWS

THE EVIL WITHIN

Όταν είχε πρωτοανακοινωθεί το The Evil Within, είχε γίνει θυμάμαι φραμπαλάς, τζάτζαλο και κακό μεγάλο. Ο “πολύς” Shinji Mikami στο σχεδιασμό, η Bethesda με το Χολιγουντιανό της budget στην παραγωγή και η id Tech 5 μηχανή γραφικών, σε συνδυασμό με κάποια ιδιαίτερα άρρωστα πρώτα teasers, δημιούργησαν αρκετά μεγάλο ενθουσιασμό στην gaming κοινότητα. H PC έκδοση, μόνη δηλαδή αληθινή έκδοση του παιχνιδιού, κυκλοφόρησε μυστηριωδώς ευνουχισμένη, κλειδωμένη στα 30FPS και με ένα letterbox που κατ’ ουσία σε άφηνε να κοιτάζεις το παιχνίδι μέσα από κλειδαρότρυπα και να απολαμβάνεις κάθε λογής φρικτούς θανάτους που οφείλονταν σε ελλιπή αντίληψη του περιβάλλοντος. Η κατακραυγή ήταν τεράστια (σε συνδυασμό με τις φερόμενες ως “προτεινόμενες” απαιτήσεις του παιχνιδιού) και οι πρώτες κριτικές έκαναν λόγο για μια επιεικώς μέτρια εμπειρία τρόμου.

Κατά διαβολική σύμπτωση, παραλάβαμε τον review κώδικα της PC έκδοσης την ίδια ημέρα που η Bethesda κυκλοφόρησε το πολυπόθητο patch, το οποίο μας επιτρέπει να παίξουμε σαν κύριοι σωστοί στα 60 FPS, δίχως το φρικτό letterbox. Να χαρούμε δηλαδή το παιχνίδι ακριβώς γι’ αυτό που έχει να προσφέρει, δίχως να παλεύουμε με αναχρονιστικούς περιορισμούς.

TEW2
Καλωσήρθατε στο μυαλό σας. Θα σας αρέσει.

Το Evil Within δεν χρονοτριβεί καθόλου να μπει στο ψητό. Μέσα στα πρώτα δυο λεπτά του παιχνιδιού, ο ήρωάς μας, Ντετέκτιβ Σεμπάστιαν Καστεγιάνος (ένας τραγικά υπο-αξιοποιούμενος Anson Mount) καταφθάνει μαζί με την ομάδα του στη σκηνή ενός φρικτού εγκλήματος. Κάποιος ή κάτι, έχει επισκεφθεί το τοπικό ψυχιατρείο και έχει κατασφάξει με το χειρότερο δυνατό τρόπο τους πάντες. Μια μικρή έρευνα στο χώρο, βρίσκει τον Καστεγιάνος εγκλωβισμένο σε ένα εφιάλτη γεμάτο αιμοσταγή εκτρώματα. Με αλυσοπρίονα. Και βρωμερή αναπνοή. Και έχουμε μηδέν σφαίρες και ένα πολύ αμφίβολο αριστερό κροσέ στην διάθεσή μας, προκειμένου να επιβιώσουμε.

TEW3
…and the rivers shall flow red and every fish will scream His many names…

Έχουμε να κάνουμε με έναν αμιγώς survival horror τίτλο τρίτου προσώπου, όπου τα όπλα και τα λιγοστά πυρομαχικά μας αποτελούν έσχατη και κάργα απελπισμένη λύση. Από πολύ νωρίς στο παιχνίδι θα διδαχθούμε τις αρετές της stealth προσέγγισης και αν επιθυμούμε να σημειώσουμε την οποιαδήποτε πρόοδο σε αυτό, θα την ακολουθήσουμε με θρησκευτική ευλάβεια. Εδώ είναι το πρώτο σημείο στο οποίο κερδίζει πάρα πολλούς πόντους το The Evil Within. Ο Σεμπάστιαν μας είναι εύθραυστος, τρομοκρατημένος και μακράν η χρησιμότερη όλων των ικανοτήτων του (και αυτή που θα φροντίσετε να αναβαθμίσετε πρώτη αν ευελπιστείτε να φτάσετε στον τερματισμό του παιχνιδιού), είναι η χρονική διάρκεια του sprint του. Μπορεί να ξεκινά ως κινητή διαφήμιση για την ευεργετική επίδραση τεσσάρων κασετίνων Άσσος Άφιλτρο την ημέρα στον οργανισμό, αλλά με διαδοχικά upgrades, μπορείτε να κατορθώσετε να τρέχετε ακριβώς για το χρονικό διάστημα που χρειάζεστε προκειμένου να σώσετε το κουρέλι που είναι η ζωή σας. Ρομαντικές αναμνήσεις του θωρηκτού Leon από το Resident Evil 4 εκπαραθυρώνονται με συνοπτικές διαδικασίες. Από τα πρώτα κιόλας κεφάλαια, το Evil Within ξεκαθαρίζει ένα πράγμα : οι εχθροί είναι περισσότεροι, δυνατότεροι και εξυπνότεροι από εμάς. Μοναδική μας ελπίδα είναι να βάλουμε τα πόδια στον ώμο και να χρησιμοποιήσουμε έξυπνα τα λιγοστά πολεμοφόδιά μας, προκειμένου να καλύψουμε την άτακτη υποχώρησή μας.

TEW7
Ξέρω τί σκέφτηκες πρώτα και εύγε, αλλά δεν είναι αυτό που νομίζεις.

Το σενάριο του παιχνιδιού, ξεκαθαρίζει από την αρχή πως κινείται ανάμεσα σε φρικτό εφιάλτη και αγνή κόλαση, με την πραγματικότητα να είναι μια έννοια καθαρά υποκειμενική. Αυτό δίνει στην Tango Gameworks εξαιρετικό πάτημα για να δημιουργήσει ορισμένα από τα ατμοσφαιρικότερα επίπεδα που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, με εξαιρετική χρήση των φωτισμών και των φίλτρων της id Tech 5. Πραγματικά, με όλες τις λεπτομέρειες ρυθμισμένες στο μέγιστο, το παιχνίδι είναι χάρμα ιδέσθαι. Ο δε σχεδιασμός των εκτρωμάτων που αντιμετωπίζουμε (και κατ’ επέκτασιν των ανατριχιαστικών και ευφάνταστων bosses που μας περιμένουν σε κομβικά σημεία της πλοκής) είναι ίσως από τους καλύτερους που έχουμε δει ποτέ σε παιχνίδι τρόμου. Φρικτές, αηδιαστικές μορφές, οι οποίες ανατριχιάζουμε και μόνο νιώθοντας πως πλησιάζουν το avatar μας. Όταν κάποιες από αυτές παραπλησίαζαν και τρόχιζαν το ολοκαίνουριο αλυσοπρίονό τους στο λαιμουδάκι του Σεμπάστιαν μου, δεν κρύβω πως ο εμβαπτισμός μου στο νοσηρό και βρώμικο κόσμο του παιχνιδιού  ήταν τέτοιος, που ούρλιαζα μόνος μου μέσα στο δωμάτιο, λίγο πριν “στολίσω” το δήμιό μου με τα απαραίτητα gaming μπινελίκια και αποφασίσω να “παίξω σοβαρά” μπάς και περάσω ποτέ το σημείο προκειμένου να βγει το review στην ώρα του.

TEW15
Όταν βλέπουμε τον εν λόγω κύριο, ΤΡΕΧΟΥΜΕ!

Και όταν μου συμβαίνουν τέτοια ωραία και ακοινώνητα, ξέρω πέρα από κάθε αμφιβολία πως το υπό εξέταση παιχνίδι έχει αυθεντική ατμόσφαιρα. Προσθέστε και μια βρωμιά και σαπίλα σχεδόν σε όλα τα περιβάλλοντα του παιχνιδιού, απευθείας βγαλμένη από τις τελικές σκηνές του The Texas Chainsaw Massacre και έχετε έναν τίτλο που οπτικά τουλάχιστον, θα σας κρατήσει να παίζετε με διαρκώς σφιγμένο στομάχι, δίχως να επιτρέπει καμία επανάπαυση ή αίσθηση υπεροχής. Διαρκώς θα αισθάνεστε πως κάθε upgrade που κάνετε στον χαρακτήρα σας, αρκεί μονάχα για να τον κρατήσει ζωντανό για ελάχιστες ακόμη στιγμές.

Το ίδιο το gameplay τώρα, συνδυάζει αρμονικά μάχες και επίλυση απλοϊκών περιβαλλοντικών γρίφων (στο παραδοσιακό στυλ της Ιαπωνικής σχολής σχεδιασμού παιχνιδιών), όλα ενώ τρέχουμε με την ψυχή στο στόμα για να σώσουμε το τομάρι μας. Η σκηνοθεσία του παιχνιδιού είναι αξιέπαινη, καθώς μπορεί τελικά το σενάριο να μην είναι κάποια συγγραφική αποκάλυψη, αλλά σου δημιουργεί τέτοια αισθήματα αγωνίας και κλειστοφοβίας, που δύσκολα σταματάς να ασχολείσαι μαζί του από την στιγμή που θα το ξεκινήσεις. Η αίσθηση που σου δίνεται όταν με δυο σφαίρες και μισό σπίρτο κατόρθωσες να κατασφάξεις μια ντουζίνα εκτρώματα και να ζήσεις για να αντικρίσεις την επόμενη θανάσιμη παγίδα, είναι μοναδική. Η δε πλειοψηφία των μαχών διεξάγεται σχεδόν στήθος-με-στήθος με τους εχθρούς μας και δεν ήταν λίγες οι φορές που ένιωσα σαν να παίζω σε επεισόδιο του τηλεοπτικού The Walking Dead, πασχίζοντας να ελιχθώ μέσα σε ελάχιστα χιλιοστά χώρου, προκειμένου να μείνω ζωντανός. Η Tango Gameworks κατόρθωσε να μας εξοπλίσει με ένα μικρό οπλοστάσιο (περίστροφο, επαναληπτική καραμπίνα, σκοπευτικό, χειροβομβίδες και το εντελώς νορμάλ Agony Crossbow με τα μαγικά του βέλη) το οποίο λειτουργεί καθαρά ειρωνικά, καθώς ακόμη και τα δυνατότερα όπλα μας, φαντάζουν γελοία φυσοκάλαμα μπροστά στην επέλαση των εκτρωμάτων.

TEW8
Η χρήση των φωτισμών στο παιχνίδι είναι απλά μαεστρική.

Μπορεί το σενάριο του The Evil Within να μην είναι αυτό που θα μείνει στα χρονικά των video games ως κάτι ανεπανάληπτο (ας μην γελιόμαστε, επί χάρτου, ούτε τα Resident Evil έχουν κάποιο ιδιαίτερο σενάριο), αλλά η άρτια υλοποίηση του κόσμου του, η απίστευτα μακάβρια ατμόσφαιρά του και ο υψηλός δείκτης δυσκολίας του, το καθιστούν ένα πραγματικό δώρο για τους οπαδούς του survival horror, οι οποίοι τα τελευταία χρόνια είμαστε αναγκασμένοι να την βγάζουμε με μικρές/ανεξάρτητες παραγωγές, οι οποίες σαφώς και δεν διαθέτουν την τεχνική αρτιότητα ή την ποικιλία του gameplay που συναντάμε στο The Evil Within. Χωρίς να αφήνει εποχή, αποτελεί μια αρτιότατη υλοποίηση του old school surival horror gameplay (ειδικά η λάμπα θυέλλης του πρωταγωνιστή μας θα φέρει γλυκούς απόηχους από τα πρώτα Alone In The Dark στους δεινόσαυρους συναδέλφους) που κρατιέται πίσω μονάχα από την εμμονή της στα κλισέ του είδους. Ένα αληθινό blockbuster, δέσμιο των περιορισμένων απολαύσεων που μπορεί να προσφέρει. Αλλά για το σωστό αρρωστάκι; Διαμάντι.

Το παιχνίδι διατίθεται στην Ελλάδα από την IGE Group την οποία και ευχαριστούμε θερμά για την παραχώρηση του review κώδικα.

Pros

  • Βρώμικο, βίαιο, αιματοβαμμένο, σάπιο.
  • Υψηλός βαθμός δυσκολίας
  • Διαρκής αίσθηση απόλυτης αδυναμίας του πρωταγωνιστή
  • Ιδιαίτερα προσεγμένος οπτικοακουστικός τομέας
  • Ίσως οι πιο καλοσχεδιασμένοι εχθροί που έχουμε αντιμετωπίσει σε survival horror παιχνίδι εδώ και χρόνια

Cons

  • Ρηχό, παρά τις φιλοδοξίες του, σενάριο
  • Διαρκής επανάληψη ορισμένων ενεργειών ενδεχομένως θα κουράσει τους παίκτες που θα αποφασίσουν να μην “ζήσουν” το παιχνίδι
  • Του λείπει ο χαρακτήρας εκείνος που θα το καθιστούσε κλασσικό στο είδος του
  • Η υψηλή δυσκολία του ίσως αποθαρρύνει τους αμύητους παίκτες
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 82%

82%

Στέφανος Κουτσούκος

Ο Στέφανος Κουτσούκος ή αλλιώς "The Artist Formerly Known As Borracho", διέπραξε ποικίλα εγκλήματα τα οποία τον οδήγησαν σε μια ριζική επανεκτίμηση των προτεραιοτήτων και αξιών του. Υπηρέτησε περήφανα στην πειρατική αρμάδα του Ragequit.gr από την ίδρυση του ιστοτόπου το 2012 ως το Μάη του '19.

6 Comments

  1. Από την στιγμή που αντιλαμβάνεσαι τί περίπου συμβαίνει με το σενάριο (και ψυλλιάζεσαι από πολύ νωρίς), αυτό που μένει είναι το βάιμπ, η βρωμιά, η σκοτεινιά και τα υψηλά production values (πάντα μετά το πάτς φυσικά!). Οπότε αν είσαι σε μούντ για αρρωστίλες, είναι ιδανικό φιξάκι. Προβλέπεται μπέστ-σέλερ για τα Steam Sales!

  2. Μα… μα… το pc gamer λέει ότι δεν είναι survival horror. Επίσης ότι η Bethesda πάτωσε. Oh wait… άλλος το λέει αυτό το τελευταίο. 🙂
    Ευχαριστούμε για την παρουσίαση, από τις καλύτερες σου μέχρι τώρα! Ακριβως όπως το περίμενα. Σίγουρα από τα πρώτα παιχνίδια που θα παίξω μετά την αναβάθμιση αρχές του επόμενου χρόνου.
    Γενικά, μετά το (επίσημο) patch είναι optimized;

  3. Εντελώς. Έπαιζα σε i5-2500K (4.4GHz), 16GB RAM, GTX 760 με τα πάντα όλα στο Ultra και αν δεν έκανα το στοιχειώδη κόπο να τσεκάρω το FPS, διαρκώς πρέπει να ήταν πολύ κοντά στο 60άρι, καθώς η gameplay εμπειρία ήταν ομαλή ωσάν το βούτυρο, ακόμη και όταν γινόταν χαμός επί της οθόνης.

    Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και την ψήφο εμπιστοσύνης, δεσμευόμαστε για την αντίστοιχη συνέχεια. Ο τίτλος πραγματικά, αν δεχτείς το όλο Γιαπωνέζικο B-movie-λίκι του σεναρίου, είναι πάνω απ’ όλα καταπιεστική και κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, διαρκώς σε κάνει να σε θαυμάζεις που επιβίωσες χωρίς να πεθάνεις ένα πεντάλεπτο-δεκάλεπτο.

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Back to top button
elEL