Κοίτα να δεις κάτι πράγματα τώρα Τακτικέ Αναγνώστη. Επτά χρόνια τηλεοπτικό Walking Dead, τέσσερα και βάλε κομπιουτερικό, κάπου θαρρώ έχει επέλθει ο πλήρης Ζομποκορεσμός ™. Η Telltale μπορεί να λάνσαρε ένα ολόκληρο είδος παιχνιδιών με την πρώτη σαιζόν του The Walking Dead της, αλλά τόσα χρόνια μετά, το οποίο «παπατζιλίκι» του εγχειρήματος έχει ξεθωριάσει. Το υποτυπώδες gameplay των διαδραστικών της φιλμ έχει μεταλλαχθεί από «ρηξικέλευθη αφηγηματική εμπειρία που προσφέρει απαράμιλλη συγκίνηση στον παίκτη» σε «βαρετά μέχρι θανάτου QTE’s και ολοένα και πιο προβλέψιμη γραφή, χαρακτήρες και καταστάσεις».
Εν ολίγοις, το κάποτε σαρωτικό, δεν-υπάρχει-βραβείο-που-να-μην-έχω-κερδίσει franchise της εταιρείας, με το ντεμπούτο της τρίτης του σαιζόν, βρίσκεται στην δύσκολη θέση να πρέπει να αποδείξει εάν του αντιστοιχεί πλέον κάποια ουσιαστική θέση στα gaming δρώμενα ή αν θα περιοριστεί εσαεί στον πάγκο με τα παράξενα και τα ιδιαίτερα. Η τρίωρη πρεμιέρα του A New Frontier, σπασμένη στα δύο μέρη του επεισοδίου The Ties That Bind, μας αφήνει μάλλον σκεπτικούς.
Brotherly Love
Η αφήγηση πλέον φρεσκάρεται αρκετά, με την εισαγωγή του Javi στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ενός συμπαθέστατου, εντελώς ανθρώπινου και οικείου χαρακτήρα, ο οποίος απέκτησε πολλά σε νεαρή ηλικία και έχασε ακόμη περισσότερα. Η σειρά ξεκινά με τον Javi να τρέχει απεγνωσμένα προς το πατρικό του σπίτι κατόπιν τηλεφωνήματος του μεγαλύτερου -και «σοβαρού»- αδελφού, ακριβώς τις στιγμές που ξεκινά Η Αποκάλυψη Με Τα Ζόμπια™. Η γραφή της Telltale βρίσκεται σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα, όπως και το voice-acting, με την γέρικη πλέον μηχανή της να αποδίδει με διαφορά το εντυπωσιακότερο οπτικό αποτέλεσμα που μας έχει δώσει ως σήμερα.
Μην φανταστείτε τώρα τίποτε κοσμογονικές αλλαγές, η φόρμουλα της εταιρείας παραμένει σταθερά ίδια και απαράλλαχτη εδώ και χρόνια, οπότε το γόητρο της κάθε σειράς της πλέον, ορίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό από την συμπάθεια που τρέφετε για το εκάστοτε franchise. Το A New Frontier δανείζεται αρκετά -ενίοτε σε βαθμό παρεξήγησης- από την τελευταία σαιζόν του τηλεοπτικού The Walking Dead και μας παρουσιάζει την αναμενόμενη ζοφερή εικόνα της μετα-αποκάλυψης.
Η Clem μεγάλωσε και δεν μασάει πια Χριστούλη…
Το πρόβλημα είναι πως μπορεί κάποτε να καρδιοχτυπήσαμε όλοι για την παραπαίουσα αθωότητα της μικρής Clementine, αλλά πλέον έχει ενηλικιωθεί απότομα και ζόρικα. Παραμένει ο συναισθηματικός πυρήνας της σειράς, μα το εύρημα είναι πια κουρασμένο. Ναι, η Clementine είναι η ψηφιακή κόρη εκατοντάδων χιλιάδων παικτών. Και ναι, μεγάλωσε πολλά χρόνια πριν την ώρα της. Αλλά κάπου στο διαρκές αναμάσημα της φόρμουλας, χάθηκε η μαγεία.
Η κατάσταση είναι πλέον η αναμενόμενη. Τριγυρνάμε, ζοριζόμαστε, εμφανίζεται η φευγαλέα υπόσχεση καταφυγίου μόνο και μόνο για να τραβηχτεί βίαια κάτω από τα πόδια μας, την χειρότερη δυνατή στιγμή. Έχει γίνει μια συνειδητή προσπάθεια για περισσότερα «κομβικά» σημεία όπου οι επιλογές μας είναι πράγματι μεταξύ δυο διαμετρικά αντίθετων αποτελεσμάτων, τα οποία υλοποιούνται άρτια, μα ένας βετεράνος της σειράς, κουρασμένος πλέον από την διαρκή επανάληψη του μοτίβου, δεν θα βρει εδώ τα στοιχεία εκείνα που θα τον κάνουν να αναφωνήσει «Αντβεντσουρομάνα Telltale, καλώς μας ήρθες πίσω!»
Ακόμη και τα γκεστάκια-έκπληξη δεν αρκούν προκειμένου να έρθει ο πολυπόθητος αέρας ανανέωσης
Το A New Frontier είναι τίμιο. Υψηλοτάτου επιπέδου παραγωγή, κινηματογραφικό με τα όλα του μα συνάμα, εάν δεν έρχεσαι σε πρώτη επαφή με τον κόσμο του The Walking Dead, τόσο μα τόσο τετριμμένο. Ειδικά οι φανατικοί οπαδοί της τηλεοπτικής σειράς, θα αναγνωρίσουν ορισμένες σκηνές ξεσηκωμένες «καρμπόν» από συγκεκριμένα επεισόδια. Και εδώ εντοπίζεται η ένστασή μου αναφορικά με το επεισόδιο. Δεν είναι κακό. Σε καμία περίπτωση δεν είναι κακό. Αλλά πλέον, δίχως κάποιους υποτυπώδεις έστω γρίφους ή κάποια εναλλακτικά μονοπάτια, κάποια περαιτέρω ενασχόλησή μας με τον κόσμο του, φαντάζει απελπιστικά άδειο. Σε αυτό τον τομέα, θεωρώ πως η Dontnod με το Life Is Strange, παρέδωσε μαθήματα σχεδιασμού. Μας έκανε να νιώσουμε πως οι πράξεις μας είχαν ουσιαστικό αντίκτυπο στην εξέλιξη του παιχνιδιού και πρόσφερε μια αληθινά διαφορετική αφήγηση. Το A New Frontier παρουσιάζει ένα σκοτάδι γνωστό, αποφάσεις που έχουμε λάβει ξανά και έναν εφιάλτη λίγο περισσότερο οικείο απ’ όσο καλλιτεχνικά προκλητικό.
Από το ζόρικο φινάλε της πρεμιέρας
Με λίγα λόγια, το A New Frontier είναι αυτό που περιμένετε. Ούτε λιγότερο και άντε ίσως, λίγο περισσότερο. Εάν κάτι τέτοιο σας ικανοποιεί, εσείς οι ίδιοι θα ορίσετε την τιμή απόκτησής του. Προσωπικά, θα ήθελα να δω την Telltale να τολμά να προτείνει κάτι διαφορετικό, είτε να στήσει τα διαδραστικά της φίλμ σε εξωτικά και διαφορετικά σύμπαντα είτε να μας δώσει επιτέλους εκείνη την πονεμένη τέταρτη σαιζόν του εξαιρετικού Sam & Max. Ξέρετε, εκείνης της σειράς που την καθιέρωσε και είχε, Θεοί, τρέμω και που το γράφω, αληθινούς γρίφους.
Pros
- Σε αρκετά σημεία, προσφέρονται κομβικές επιλογές οι οποίες επιφέρουν ουσιώδη διαφοροποίηση στα επί της οθόνης δρώμενα
- Υψηλοτάτου επιπέδου γραφή και υλοποίηση των χαρακτήρων
- Η πλουσιότερη οπτικά εκδοχή της μηχανής γραφικών της Telltale ως τώρα
Cons
- Το παραδοσιακό αγκάθι στο πλευρό των διαδραστικών φιλμ : εάν δεν αρέσκεσθε σε αυτού του τύπου την ψυχαγωγική εμπειρία, προφανώς ούτε εδώ θα βρείτε τις καινοτομίες που θα σας μεταπείσουν.
EL 
EN
Το σημαντικότερο: Οι υπόλοιποι χαρακτήρες (εκτός του πρωταγωνιστή και της Clementine) την παλεύουν ή είναι πάλι το πάρτι ηλιθίων του 2ου παιχνιδιού;
Ευτυχώς έχουμε σαφή βελτίωση σε σχέση με την 2η σαιζόν αλλά και πάλι κανείς δεν ξεπερνά τα τυπικά και αναμενόμενα όρια του “Αξιοπρεπούς κομπάρσου σε σειρά με ζόμπια”. Κανείς δεν σε κάνει να αναφωνήσεις “Μπαναϊαμ’ τί γράψαν οι αθρώποι!”.
Αοσθάνομαι ένα μεγάλο στραβοπάτημα από τη μαμα Telltale…
Στο season 2 στο τέλος σε αφήνει σε ένα μεγάλο σταυροδρόμι με φαινομενικά δύο τελείως διαφορετικούς δρόμους. Κάνει αναφορά πως βρέθηκε εκεί που βρέθηκε η Clem ή απλώς επειδή για άλλη μια φορά δεν μπήκαν στον κόπο να φτιάξουν αυτούς τους δύο δρόμους πετάνε καινούριο πρωταγωνιστή και έτσι δεν εξηγούν τίποτα…
Α και Telltale… Δεν θέλω να στο πω , αλλά πολλοί παίζουν walking dead λόγο της Clem. Φαίνεται και από τα σχόλια στο Steam. δεν ξέρω κατά πόσο είναι καλή κίνηση να αλλάξεις πρωταγωνιστή αν δεν έχεις να προσφέρεις κάτι πολύ original στο παιχνίδι, εκτός…. αν ετοιμάζεσαι για καμιά κηδεία και θες να προετοιμάσεις το έδαφος….
εδίτ
Στην τελική μην κάθεσαι και διαφημίζεις την Clem για το season 3 αν δεν την έχεις πρωταγωνίστρια.
Τίποτα, τα όποια flashbacks είναι εντελώς αποκομμένα από κάποια ευρύτερη αφήγηση, παρουσιάζουν “πιο τυπικά Walking Dead σκηνές πεθαίνεις” όπου η Clem τριγυρνά με το νεαρό AJ και διάβασα πως αν επιλέξεις διαφορετικό δρόμο στο τέλος του S2, απλά φλασάρει σε διάφορες εικόνες με φίλους και συνοδοιπόρους. Μικροπράγματα ουσιαστικά, που δεν έχουν κάποιο αντίκτυπο στην εξέλιξη της ιστορίας του Javi.
Χωρίς να είναι απογοητευτικό ή κακογραμμένο, είναι εντελώς προβλέψιμο. Αν δε, έχεις παίξει και όλα τα προηγούμενα, έ όχι, κάπου τσινάς.