Borracho's CantinaEDITORIALS

Cantina Awards: Year Of The Monkey Edition

Ω ναι, Τακτικέ Αναγνώστη. Προλάβαμε στην παράταση. Ήμουν σχεδόν βέβαιος πως θα αποχαιρετούσα την Χρονιά του Πιθήκου δίχως εορταστική Καντίνα. Όχι πως χρειάζεται δηλαδή το όλο νταβαντούρι με τις βραβεύσεις, καθώς είναι γνωστό πως η ημιθανής ψευδοχαρντκοροποιημένη κοινότητά μας περνά τον gaming χρόνο της αποκλειστικά μεταξύ Rocket League και άντε, κανένα Division στα μεγάλα κέφια.

Πάρα ταύτα, επιμένοντας στη διάδοση γεροντικού, αρτηριοσκληρωτικού single player ήθους, βρίσκομαι με το Τσίβας (sic) ανά χείρας πλάι στο τζάκι και ανοίγω, υπό τους ύποπτους calypso ήχους μιας ξεκούρδιστης μπάντας, τον Χρυσό Φάκελο για το 2016. Σημειώνουμε όπως πάντα, πως οι επιλογές αποτελούν προσωπική κρίση του υπογράφοντα και σε καμία περίπτωση δεν λειτουργούν ως «επίσημα» βραβεία Ragequit δια το απερχόμενον έτος.

ΠΙΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗ ΕΚΠΛΗΞΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

1979 REVOLUTION: BLACK FRIDAY

1979

Ένα διαδραστικό φιλμ πολύ διαφορετικό από εκείνα στα οποία μας έχει συνηθίσει η Telltale. Πραγματευόμενο μια από τις πλέον ενδιαφέρουσες (αλλά και εσκεμμένα «θαμμένες» από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης) περιόδους της σύγχρονης ιστορίας και με ένα πακτωλό πληροφοριών αναφορικά με την σφαγή της πλατείας Τζαλέχ στην Τεχεράνη το 1978, το παιχνίδι συνδύασε επιτυχώς την αιχμηρή δραματουργία και τους ενδιαφέροντες και αληθοφανείς χαρακτήρες με έναν εκπαιδευτικό/ανθρωπιστικό χαρακτήρα που σπανιότατα απαντάται στον χώρο των video games. Μια εξαιρετική επιλογή για όσους επιθυμούν να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό και μια εμπειρία η ανάμνηση της οποίας μένει στον παίκτη, πολύ μετά τους τίτλους τέλους.

ΒΡΑΒΕΙΟ «ΔΕΝ ΤΑ ΦΚΙΑΝΟΥΝ ΠΙΑ ΕΤΣΙ/ΧΑΜΕΝΕΣ ΑΓΑΠΕΣ : ΕΞΠΑΣΙΟ (SIC) ΠΑΞ»

THE WITCHER III: BLOOD & WINE

BloodWine

Εντάξει, κανονικά δεν έπρεπε καν να το αναφέρω, καθώς Το Απόλυτο δικαιωματικά κυριάρχησε στο 2015 και θα πρέπει να αφήσουμε λίγο χώρο προκειμένου να λάμψουν και κάποιες από τις ερασιτεχνικές απόπειρες των υπολοίπων εταιρειών του χώρου. Μολαταύτα, το Blood & Wine κέρδισε με αμφότερα τα σπαθιά του, τον τίτλο του Σπουδαιότερου Expansion Pack όλων των εποχών. Το αιματοβαμμένο παραμύθι του Λευκού Λύκου της Ρίβια, στις εύφορες και γεμάτες μυστικά κοιλάδες της Toussaint, στέκεται ως μια από τις σπουδαιότερες gaming αφηγήσεις στις οποίες είχαμε ποτέ την χαρά να μετάσχουμε. Μας κοιτά κουρασμένα, με υποψία πικρού θριάμβου από την άκρη της φωτιάς. Θέλει να πει «ευχαριστώ για το ταξίδι» μα οι λέξεις πνίγονται κάτω από τη μαγεμένη αστροφεγγιά. Και ξέρουμε, πως δεν θα γυρίσουμε ποτέ πια σπίτι.
 

ΒΡΑΒΕΙΟ «ΦΕΡΕ ΤΑ ΨΥΧΟΤΡΟΠΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΕ ΜΕ ΦΙΛΟΥΣ»

INSIDE

Inside

Οι Δανοί της Playdead μπορούν να υπερηφανεύονται πως πραγματικά κατέχουν την τέχνη της δημιουργίας καρατρανσαβανγκάρντ διαμαντιών τσέπης. Το άκρατα Pink Floyd-ικό Inside με το εκπληκτικό του φινάλε, είναι ένα δυστοπικό όραμα οικείο όσο και «ενοχλητικό». Συνιστάται ανεπιφύλακτα στους εραστές μεταμεσονύκτιων συγκινήσεων και τους συλλέκτες ποιοτικού συρματοπλέγματος.

 


 

ΒΡΑΒΕΙΟ ΖΟΡΙΟΥ

THIS IS THE POLICE

ThisIsthe

Όχι που θα υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία. Ίσως το καλύτερο παιχνίδι που δεν έπαιξε κανείς μέσα στο 2016. Η τολμηρή, γκρίζα αφήγηση του τέλους της θητείας του Αρχηγού Jack Boyd (με ένα πραγματικά μαστόρικο voice over από τον John “Duke Nukem” St. John) μιλά απευθείας στην καραβοτσακισμένη ανδρική καρδιά και τις φθίνουσες ελπίδες της για λύτρωση στο τέλος της γραμμής. 33, 34, 35, 36, 37…

ΒΡΑΒΕΙΟ «TWIN PEAKS/ΠΟΤΕ ΓΙΝΑΜΕ ΣΙΝΕΜΑ ΕΔΩ ΜΕΣΑ»

VIRGINIA

Virginia

Ο μόνος αληθινός πνευματικός διάδοχος του Thirty Flights of Loving που μπορεί να φέρει αξιότατα και περήφανα την συγκεκριμένη διάκριση. Ίσως το πιο στιλάτο παιχνίδι της χρονιάς, ένα τολμηρό πείραμα ύφους και ουσίας, το προσωπικό ταξίδι της Anne Tarver στους σκοτεινούς παραδρόμους της αμερικανικής υπαίθρου μένει αξέχαστο σε οποιονδήποτε το βιώσει. Το Πνεύμα ζει εδώ.

ΒΡΑΒΕΙΟ «SOUNDTRACK/VIBE/ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΚΙ ΕΓΩ ΕΚΕΙ»

MAFIA III

Mafia3

Μπορεί η ματωμένη εποποιία της εκδίκησης του Lincoln Clay να σκόνταψε σε τεχνικές λεπτομέρειες και παρωχημένους μηχανισμούς gameplay, κατόρθωσε όμως να δημιουργήσει έναν από τους πιο σαγηνευτικούς και σέξι κόσμους παιχνιδιού που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Από το εκπληκτικό soundtrack ως την λεπτομέρεια της απεικόνισης του Αμερικανικού Νότου κατά την δεκαετία του ’70, τα περιβάλλοντα του Mafia IIΙ είναι γεμάτα υποσχέσεις και απειλές. Σπανιότατα κατορθώνει ένα παιχνίδι ανοικτού κόσμου να δημιουργήσει τέτοια θεματική συνοχή και εμβαπτισμό του παίκτη στον κόσμο του. Το Mafia III είναι μια άλλη εποχή, ένας υπέροχος βάλτος που καλωσορίζει κάθε χαμένη ψυχή.

ΒΡΑΒΕΙΟ ΨΥΧΑΣΘΕΝΟΥΣ ΕΘΙΣΜΟΥ/ΑΓΝΗΣ TRVΙΛΑΣ

DARKEST DUNGEON

DarkestDung

Με 80 ώρες στο ενεργητικό μου και ακόμη τρία elite bosses ζωντανά (ούτε λόγος για το ίδιο το Σκοτεινότατο) έχω αρχίσει να απελπίζομαι πως δεν θα φτάσω ποτέ στον τερματισμό του αριστουργήματος της Red Hook Studios. Κάθε βράδυ όμως, όταν όλα έχουν ησυχάσει και ο δρόμος μου έχει παγώσει γλυκά, ξεκλέβω μισή ώρα για «άλλο ένα dungeon, άλλο ένα level up» φέρνοντας τους ταλαίπωρους τυχοδιώκτες μου (το Darkest Dungeon προφανώς και δεν έχει ήρωες) λίγο πιο κοντά στην νίκη. Τέσσερις ώρες αργότερα, με τα μάτια μου να κλείνουν, πέφτω ουρλιάζοντας επάνω στο πληκτρολόγιο καθώς η ομάδα που τόσο προσεκτικά έστηνα, γίνεται χίλια κομμάτια στο βωμό ενός σαδιστικού, μισάνθρωπικού RNG. Και το επόμενο βράδυ, είμαι εκεί, να προσπαθώ από την αρχή. Γιατί πρέπει να φτάσω στην καρδιά του Σκοτεινότατου και να ξεριζώσω δια παντός την φρίκη που εδρεύει εκεί. Γιατί πρέπει. Εάν αυτό δεν είναι η πεμπτουσία του εθισμού, πραγματικά δεν γνωρίζω τί είναι.

 


 

ΒΡΑΒΕΙΟ «ΠΟΣΟ ΓΚΑΝΤΕΜΗΔΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΥ ΒΓΗΚΕ ΦΕΤΟΣ ΤΟ DISHONORED 2»

DEUS EX: MANKIND DIVIDED

Mankind

Για το ατμοσφαιρικό cyberpunk, neo-noir αριστούργημα της Eidos Montreal, τα έχουμε γράψει. Δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα να διαλέξω ανάμεσα σε αυτό και το Dishonored 2. Προφανώς και το δυο αποτελούν gaming μεγάλιθους και κάθε φίλος των stealth παιχνιδιών οφείλει να ολοκληρώσει αμφότερα καθώς πραγματικά αποτελούν τις κορυφαίες κυκλοφορίες στον χώρο εδώ και χρόνια. To Mankind Divided ουσιαστικά μας έδωσε μια ανανεωμένη και εκτεταμένη βερζιόν του Human Revolution, δίχως να ρισκάρει σε επίπεδο αφήγησης ή σχεδιασμού των επιπέδων του και των μηχανισμών του. Το αποτέλεσμα είναι αδιαφιλονίκητα ένα από τα παιχνίδια της χρονιάς, αλλά δεν έφτασε το συμφωνικό κρεσέντο του Dishonored 2.

ΒΡΑΒΕΙΟ «YOU’RE IN HERE WITH ME»

DOOM

DOOM

Δεν μου αρέσουν τα FPS, τα βαριέμαι αφόρητα. Το DOOM δεν είναι FPS. Δεν είναι reboot μιας μυθικής σειράς. To DOOM είναι αγνό, αποσταγμένο heavy metal. Μια τεράστια ένεση αδρεναλίνης και ψυχαγωγίας από την αρχή ως το τέλος, το μικρό-θαύμα της id για το 2016 αποτελεί το Παιχνίδι της Χρονιάς για ουκ ολίγους σεβαστούς συναδέλφους και για εκατοντάδες χιλιάδες παικτών οι οποίοι ακόμη παραμιλούν, εκστασιασμένοι από το απαράμιλλο gameplay του. Στο δικό μου καρνέ, χάνει το δαχτυλίδι κυριολεκτικά στο νήμα, μπροστά στο μεγαλείο του…

ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ 2016

DISHONORED 2

Dishonored2

Από αλλού το περίμενα φέτος και από αλλού μου ήρθε. Είχα διασκεδάσει πολύ με το πρώτο Dishonored και είχα προπαραγγείλει το δεύτερο, βέβαιος πως σίγουρα θα διασκέδαζα και με τούτο. Ούτε από hype είχα τσιμπήσει, ούτε trailers είχα παρακολουθήσει ιδιαίτερα, τίποτε. Ήξερα πως θα ήταν καλό και γοσυτόζικο, αλλά δεν τρελαινόμουν. Και μετά κυκλοφόρησε και το έπαιξα. Και τρελάθηκα.

Παρά τα τεχνικά προβλήματα που αμαύρωσαν την αρχική κυκλοφορία του στην Μητέρα Πλατφόρμα (και τα οποία πλέον έχουν εξαλειφθεί), το Dishonored 2 αποτέλεσε υποδειγματικό σεμινάριο αναφορικά με τον σχεδιασμό του τέλειου sequel. Δυο εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους χαρακτήρες προς επιλογή (με τον Corvo πλέον να ενσαρκώνεται από τον Garrett της καρδιάς μας Stephen Russel), ίσως τα εξυπνότερα, πιο καλοσχεδιασμένα και περίπλοκα επίπεδα που έχουμε δει εδώ και πάρα πολλά χρόνια  (A Clockwork Mansion, κανείς;) και τόσο πολλά μυστικά και εναλλακτικές διαδρομές που το ίδιο το παιχνίδι σε οδηγεί απαραίτητα σε δεύτερο playthrough, αμέσως μετά την ολοκλήρωσή του. Η δε απόδοση της σαγηνευτικής Karnaca, με το Μεσογειακό της μυστήριο και τα θανάσιμα μυστικά να παραμονεύουν λίγο κάτω από την «γυαλιστερή» επιφάνεια, δημιουργεί αβίαστα μια εκπληκτική αίσθηση εναλλακτικής πραγματικότητας στον παίκτη. Το Dishonored 2 πραγματικά απολαμβάνεις να το ξεκοκκαλίζεις μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Από το πλουσιότατο lore που βρίσκεται στα βιβλία και τις επιστολές που ανακαλύπτουμε κατά την διάρκεια της περιπέτειας, ως τις πάμπολλες πραγματικά μεθόδους επίτευξης των στόχων μας, το Dishonored 2 αποτελεί την πεμπτουσία, την απόσταξη της χαράς του gaming. Ατελείωτοι, αρτιότατοι μηχανισμοί στην διάθεσή μας, πανέμορφα γραφικά, ενδιαφέρων κόσμος, ατμόσφαιρα να ξεχειλίζει από παντού. Με διαφορά η πληρέστερη gaming πρόταση για το 2016.

Καθώς λοιπόν περιμένουμε τη Χρονιά του Πετεινού για να μεταναστεύσουμε άπαντες οριστικά στον Άρη, εύχομαι εκ βαθέων τα καλύτερα για εσάς και τους αγαπημένους σας. Δύναμη για να αντιμετώπιζουμε αυτά που μπορούμε και χιούμορ για να γελάμε στα μούτρα όσων είναι έξω από τα χέρια μας. Ενίοτε, καλό γουίσκι για όλα τα ενδιάμεσα.

Στέφανος Κουτσούκος

Ο Στέφανος Κουτσούκος ή αλλιώς "The Artist Formerly Known As Borracho", διέπραξε ποικίλα εγκλήματα τα οποία τον οδήγησαν σε μια ριζική επανεκτίμηση των προτεραιοτήτων και αξιών του. Υπηρέτησε περήφανα στην πειρατική αρμάδα του Ragequit.gr από την ίδρυση του ιστοτόπου το 2012 ως το Μάη του '19.

10 Comments

  1. Η αληθεια ειναι οτι το παιχνιδι που ευχαριστηθηκα φετος περισσοτερο ειναι το “τεχνικα μετριο” Mafia III. Το γούσταρα ρε παιδι μου. Ξενερωσα οταν τελειωσε. Ηθελα κι αλλο.

  2. Παραείναι τεχνικά μέτριο όμως. Σε σημείο που να βαράει πάρα πολύ άσχημα… Κατηγορία “Περιττό αγγούρι” δεν είχαμε? 🙁

  3. Κάθε άλλο, κάθομαι και τριγυρνάω στους δρόμους ακούγοντας ραδιόφωνο με όλα τα κοινωνικά σχόλια για την τότε εποχή (επιστροφή στρατιωτών), περπατάω στο δρόμο και ακούω τα σχόλια για τα εξώφυλλα στο Playboy που έσπασαν τους “χρωματικούς φραγμούς” και γενικώς η ατμόσφαιρα είναι έπος.

    Και μετά έχεις κάποια απίστευτα frame drops που ρίχνουν όλο το immersion στα Τάρταρα. Προσοχή, δεν αναφέρομαι στα “χαμηλής ποιότητας textures” που για εμένα συνεισφέρουν απείρως στο feeling παλιάς ταινίας, αλλά για κάτι λόξυγγες που κάνει το παιχνίδι ενώ δεν θα έπρεπε. Λέγοντας όλα αυτά, η ατμόσφαιρα είναι ανατριχιαστική και αντιμετωπίζει χωρίς ταμπού μία πολύ ταραγμένη περίοδο της ιστορίας της Αμερικής.

    edit: typos

  4. Η αληθεια ειναι πως στην αρχη τρως μια κρυαδα. Στη πορεια ομως, το δυνατο σεναριο και η μουσικη του επενδυση, εμενα τουλαχιστον, με κανανε να ξεπερασω τα τεχνικα του παραπτωματα. Δεν ειχα παντως πολλα framedrops. Μπορει να ειχα λιγα fps (45-50) αλλα ηταν σταθερα εκει συνηθως.

  5. Δεν βρήκα ακόμα χρόνο να βυθιστώ πραγματικά στο Mafia III. Τεχνικά πάντως τα έχει τα θεματάκια του και με Nvidia. Με τα FPS cap στο off, πιάνει 75fps ακατέβατα, όμως το CPU usage στον 4690K χτυπάει 100% σταθερά σε όλα τα cores, παντελώς αδικαιολόγητα κατά τη γνώμη μου. Με το FPS cap στα 60 πάλι, το CPU usage πέφτει στο πιο λογικό 75%, αλλά αρνείται να πιάσει 60fps – τρέχει στα 55-56. Frame drops πάντως δεν είδα.

    To νυχτερινό New Bordeaux μου άρεσε πολύ, την μέρα όμως τα χρώματα μου φαίνονται πολύ ξεπλυμένα. Θα δω αν υπάρχει κάνα SweetFX/Reshade mod που να τα αλλάζει…

  6. Στέφανε τα Doom, Inside και Darkest Dungeon ήταν και για μένα μέσα στα καλύτερα της χρονιάς που μας πέρασε. Dishonored 2, mankind divided, this is the police και virginia δεν τα έχω αγγίξει ούτε δευτερόλεπτο αν και είμαι σίγουρος πως θα με εντυπωσιάσουν. Ταιριάζουν πολύ τα γουστα μας.

  7. Kudos για τα Βραβεια αγαπητοι. Αν και ακομη δεν αξιωθηκα να ξεκινησω τα Dishonored 2 και Mankind Divided, δινω τα περισσοτερα ευσημα στο Καλωσηρθεαποτηνκολαση DOOM. Και οτι περισσευει στο Dark Souls 3. Ζηλεψα τωρα, θα πιω κι εγω λιγο απο το τσιβας το βραδακι 😉

Leave a Reply

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
en_USEN