APOCALIPSIS

Αποκάλυψις. Οι εφιάλτες των Ντύρερ, Χόλμπαϊν και Βόλγκεμουτ ζωντανεύουν δια χειρός της ανεξάρτητης Πολωνικής Punch Punk Games. Το κερασάκι στην τούρτα; Τούτη η μυσταγωγική πτώση από την Παράδεισο στο Καθαρτήρι και τέλος, εν τη λίμνη τη καιομένι πυρί και θείω, πλαισιώνεται από την ατμοσφαιρική αφήγηση του Adam “Nergal” Darski, ευρύτερα γνωστού μέσα από την δουλειά του με την αποκρυφιστική metal αρμάδα των Behemoth.

Το Apocalipsis δανείζεται ουσιαστικά την φόρμα σχεδιασμού της Amanita Design : Μια περιπέτεια στηριγμένη στην επίλυση πληθώρας λογικών γρίφων, της οποίας η ουσία και το περιεχόμενο επικοινωνούνται με τον λακωνικότερο δυνατό τρόπο. Πέρα από τα αποσπάσματα του αφηγητή Nergal τα οποία αναλαμβάνουν να συνδέσουν τα κομμάτια της καθόδου του νεαρού Harry στην Κόλαση, δεν υπάρχουν διάλογοι στο παιχνίδι. Αντίθετα, με προσεκτική μελέτη των εξαιρετικά σχεδιασμένων νεκροτοπίων που επισκεπτόμαστε, καλούμαστε να κατανοήσουμε κάθε φορά το ζητούμενο και να προχωρήσουμε στην επίλυση των εκάστοτε γρίφων.

L’amor che move il sole e l’altre stelle.

Το σενάριο του παιχνιδιού αντλεί έμπνευση από τις λαϊκές δοξασίες της Μεσαιωνικής Ευρώπης. Ο νεαρός Harry, ερωτευμένος με την Zula, βρίσκεται απόλυτα συντετριμμένος όταν εκείνη βιώνει μαρτυρικό θάνατο στα χέρια άξεστων χωρικών, κατηγορούμενη για μαύρη μαγεία και συντεχνία με τον Διάβολο. Ο Harry, αρνούμενος να αποδεχθεί το θάνατο της Zula, αφήνει το μικρό του χωριό, αποφασισμένος να κατέβει στα τρίσβαθα του Άδη και να την φέρει πίσω από την αγκαλιά του ίδιου του Θανάτου. Το τρίωρο ταξίδι του μέσα από τα ζωντανά, μυσταγωγικά χαρακτικά των μαιτρ του Μεσαίωνα, αντηχεί συγκεκριμένες στάνζες από το επικό ποίημα του Ντάντε Αλιγκέρι, «Θεία Κωμωδία».

Δεν απαιτείται εξοικείωση με τις φόρμες και τους κώδικες της τέχνης της περιόδου, μα η ζωή σας θα γίνει αρκετά ευκολότερη εάν έχετε θητεύσει ως φιλίστωρ παρθένος γκοθάς κατά την άχαρη εφηβεία σας. Διασκέδασα πολύ με σχόλια συναδέλφων στο Διαδίκτυο, οι οποίοι αντιμέτωποι με υπέρ-το-δέον κλασσικές Μεσαιωνικές παραστάσεις (οι οποίες χρησιμοποιούνται πανέξυπνα από το Apocalipsis, προκειμένου να στήσουν τους γρίφους του) εξανίσταντο πως «το παιχνίδι δεν είχε καμία λογική και πού να ξέρω τώρα πως αν βγάλεις την κάπα του γιατρού έχει σπαθί αντί για μύτη».

Το Πλοίο Των Νεκρών

Το επίπεδο δυσκολίας του παιχνιδιού, χαρακτηρίζεται ως μέσο. Ξεχάστε τους ακραία γκάου πειραματισμούς της Amanita με τα Samorost και Botanicula όπου στην ουσία ο παίκτης καλείτο να μπουκωθεί όσο περισσότερα ψυχότροπα είχε πρόχειρα και κατόπιν απλά να νιώσει πως έπρεπε να κάνει οκτώ κλικ σε κάθε σπόρο μελιτζάνας, προκειμένου να απελευθερωθεί ο Κύριος Αστροσκιάχτρος από τις δαγκάνες της Μοχθηρής Πασχαλίτσας.

Έχουμε να κάνουμε με μια μίξη παραδοσιακών, inventory based γρίφων (ιδιαίτερα απλών ως επί το πλείστον) και κάποιων απλών πάζλ λογικής, σε συνδυασμό με σύντομες και απόλυτα βασικές σεκάνς όπου απαιτούνται κάποια αντανακλαστικά εκ μέρους μας. Προβληματίζει ευχάριστα ενώ βυθίζει τον παίκτη σε μια ατμόσφαιρα απόλυτα μυσταγωγική. Η δε σταδιακή σεναριακή ανατροπή που εισάγεται όσο βαθύτερα κατεβαίνει στην Άβυσσο ο τολμηρός πρωταγωνιστής μας, δίνει το «κάτι παραπάνω» που μας αφήνει να σκεφτόμαστε τον τίτλο αρκετή ώρα μετά τους τίτλους τέλους.

Τ.Φ #678 : Από το φινάλε της περιπέτειας

Εάν οι εικόνες που συνοδεύουν το κείμενο σας έκαναν να χαζέψετε για πάνω από τρία δευτερόλεπτα και εάν μπορείτε να αναφέρετε πάνω από τέσσερις Λατινικές λέξεις χωρίς να ανοίξετε παράθυρο στο Google, επιβάλλεται να βιώσετε το Apocalipsis. Και για να μην ξεχαστώ, ενδέχεται να μαγειρεύουμε και μια μικρή έκπληξη για τους φίλους του ατμοσφαιρικού τούτου παιγνίου, στο εγγύτατο μέλλον.

Pros

Cons